Suggesties voor blogonderwerpen

Waar ik erg tegenaan loop is de 'goedbedoelde adviezen' van anderen. Dat ik mijn leven weer op moet pakken, dat ik dit zou moeten doen en dat, "je moet wel door met je leven" etcetera. En ook dat woordje moeten erbij.

Al deze adviezen komen van mensen die mijn vriend ook goed hebben gekend, maar zij hebben de laatste 4 weken van zijn leven niet zo intensief meegemaakt als ik. Zij waren er niet 24 uur per dag bij. Ja, ik zit nu in een diep zwart gat. Ja, ik voel me vreselijk machteloos en eenzaam. Maar ik hoef al die adviezen niet, want mijn gevoel verandert er niet door als ik die adviezen opvolg. Sterker nog, ik wil ze niet opvolgen. Ik wil het op mijn eigen manier verwerken, ook al duurt dat nog maanden.

Het probleem is dat ik niet durf te zeggen hoe ik me voel als zij aankomen met die adviezen. Zij hebben ook pijn, zij missen mijn vriend ook. En ik wil ze niet voor het hoofd stoten of hun kwetsen.

Dank je wel voor je reactie, Mark.

Ik heb de blogs gelezen, maar het is niet precies wat ik bedoel. Nee zeggen kan ik wel als ik bv word uitgenodigd voor een diner, feestje of dagje weg.
Het gaat mij er meer om als bijvoorbeeld mensen hier komen die me vertellen dat ik bepaalde dingen van mijn vriend weg moet doen omdat hij er toch niks meer aan heeft, of dat ik mijn vrijwilligerswerk weer op moet pakken omdat dat goed voor me zal zijn, of dat eeuwenoude zinnetje "Wat zou hij willen dat je deed?"
Ook dat van "Je moet er niet te lang in blijven hangen" maakt me gefrustreerd en verdrietig. Oké, er zijn mensen die na een paar weken alles weer oppakken en dat voelt goed voor hen, maar niet voor mij.
 

Anzjuhla schreef op Woensdag 4 oktober 2017 11:50
Waar ik erg tegenaan loop is de 'goedbedoelde adviezen' van anderen. Dat ik mijn leven weer op moet pakken, dat ik dit zou moeten doen en dat, "je moet wel door met je leven" etcetera. En ook dat woordje moeten erbij.

Al deze adviezen komen van mensen die mijn vriend ook goed hebben gekend, maar zij hebben de laatste 4 weken van zijn leven niet zo intensief meegemaakt als ik. Zij waren er niet 24 uur per dag bij. Ja, ik zit nu in een diep zwart gat. Ja, ik voel me vreselijk machteloos en eenzaam. Maar ik hoef al die adviezen niet, want mijn gevoel verandert er niet door als ik die adviezen opvolg. Sterker nog, ik wil ze niet opvolgen. Ik wil het op mijn eigen manier verwerken, ook al duurt dat nog maanden.

Het probleem is dat ik niet durf te zeggen hoe ik me voel als zij aankomen met die adviezen. Zij hebben ook pijn, zij missen mijn vriend ook. En ik wil ze niet voor het hoofd stoten of hun kwetsen.

Ik begrijp je...een beetje denk ik, maar je hoeft alleen maar te zeggen dat je het op jouw manier moet doen....het is namelijk geen willen, je voelt zelf precies wat je moet doen waarbij jij je het prettigst voelt. En je bent niemand uitleg verschuldigd.

Heel veel liefde en volg je hart.

AMG

dag allemaal

goede bedoelde ;;raad;; negeer ik

 mensen begrijpen je wanhoop/verdtiet niet[willen ze t wel??]

ts net als wanneer iemand valt; t eeerste wat mensen willen is de gevallene  rechtop zetten

dan lijkt t normaal

 men wil alles normaal              hebben  en das een verdrietig  iemand niet

 erika

ik heb de vraag meer gesteld ; maar  hebben jullie ook dat je je schuldig voelt nog door te leven???

ik wil zo graag stoppen met leven;dr is niks meer     wat   echt mooi is

erika

Anzjuhla schreef op Woensdag 4 oktober 2017 11:50
Waar ik erg tegenaan loop is de 'goedbedoelde adviezen' van anderen. Dat ik mijn leven weer op moet pakken, dat ik dit zou moeten doen en dat, "je moet wel door met je leven" etcetera. En ook dat woordje moeten erbij.

Al deze adviezen komen van mensen die mijn vriend ook goed hebben gekend, maar zij hebben de laatste 4 weken van zijn leven niet zo intensief meegemaakt als ik. Zij waren er niet 24 uur per dag bij. Ja, ik zit nu in een diep zwart gat. Ja, ik voel me vreselijk machteloos en eenzaam. Maar ik hoef al die adviezen niet, want mijn gevoel verandert er niet door als ik die adviezen opvolg. Sterker nog, ik wil ze niet opvolgen. Ik wil het op mijn eigen manier verwerken, ook al duurt dat nog maanden.

Het probleem is dat ik niet durf te zeggen hoe ik me voel als zij aankomen met die adviezen. Zij hebben ook pijn, zij missen mijn vriend ook. En ik wil ze niet voor het hoofd stoten of hun kwetsen.

Beste Anzjula, als eerste gecondoleerd met je verlies. Als je je maatje kwijt bent is het logisch dat jij je geamputeerd voelt!  Jij hoeft nu even niet aan de gevoelens van die bekenden te denken, maar aan die van jezelf!  Natuurlijk weet jij ook wel dat die adviezen goed bedoeld zijn, maar daar heb je nu niets aan.

Bedenk dat mensen vaak gewoon niet weten hoe ze moeten reageren op rouw. Dan zeggen ze domme dingen als ' je moet het een plekje geven' , en meer van die dooddoeners.  Wat ze eigenlijk willen is dat jij je weer ' gewoon' gaat gedragen, zodat zij zich niet ongemakkelijk hoeven te voelen. Kortom, het is vooral onmacht. Ze weten zich geen raad.  Je hoeft je van al die onzin dus niets aan te trekken.

Echte vrienden geven je ruimte om je rouw te uiten.  Koester die vrienden maar en laat de rest gewoon even gaan. Wees goed voor jezelf en geef je tranen de vrijheid. Weet dat rouw is de achterkant van liefde is ♡ 

Warme groet van een ervaringsdeskundige 

rietolsder schreef op Woensdag 4 oktober 2017 14:45


Beste Anzjula, als eerste gecondoleerd met je verlies. Als je je maatje kwijt bent is het logisch dat jij je geamputeerd voelt!  Jij hoeft nu even niet aan de gevoelens van die bekenden te denken, maar aan die van jezelf!  Natuurlijk weet jij ook wel dat die adviezen goed bedoeld zijn, maar daar heb je nu niets aan.

Bedenk dat mensen vaak gewoon niet weten hoe ze moeten reageren op rouw. Dan zeggen ze domme dingen als ' je moet het een plekje geven' , en meer van die dooddoeners.  Wat ze eigenlijk willen is dat jij je weer ' gewoon' gaat gedragen, zodat zij zich niet ongemakkelijk hoeven te voelen. Kortom, het is vooral onmacht. Ze weten zich geen raad.  Je hoeft je van al die onzin dus niets aan te trekken.

Echte vrienden geven je ruimte om je rouw te uiten.  Koester die vrienden maar en laat de rest gewoon even gaan. Wees goed voor jezelf en geef je tranen de vrijheid. Weet dat rouw is de achterkant van liefde is ♡ 

Warme groet van een ervaringsdeskundige

Ik had jouw reactie nog niet gelezen, maar ik ben blij dat ik die nog alsnog heb kunnen lezen.

Dank je wel voor je mooie woorden

erika boots schreef op Woensdag 4 oktober 2017 14:24
ik heb de vraag meer gesteld ; maar  hebben jullie ook dat je je schuldig voelt nog door te leven???

ik wil zo graag stoppen met leven;dr is niks meer     wat   echt mooi is

erika

Komt me enigszins bekend voor inderdaad.

Mijn vriend was een feestbeest, hield van het leven, haalde alles eruit wat erin zat. Hij wilde zó graag leven. En nu vind ik het oneerlijk dat hij er niet meer is, en ik nog wel...

Eigenlijk ga ik speciaal voor hem door. Toen hij net uit het ziekenhuis kwam, gaf hij mij een Boeddha-beeldje met de tekst "Lang Leven". Ik heb dan ook heel sterk het gevoel dat hij specifiek die tekst uit heeft gekozen voor mij omdat hij wilde dat ik door zou gaan als hij er niet meer zou zijn. Ook zou onze hond naar de buren gaan mocht hem iets overkomen, maar toen hij net weer thuis was, zei hij: "Wat zou het mooi zijn als de hond bij jou zou blijven als ik er niet meer ben."

Ik heb dus een goede reden om door te gaan, maar ik herken je gevoel maar al te goed. Voor mij is er momenteel ook niks moois meer. Bij bijna alles dat ik doe, denk ik aan mijn vriend. En dan komen de tranen weer. Weer opnieuw die harde klap dat hij er niet meer is. Opnieuw en opnieuw, elke dag weer.