Verloren

Ik leef erg met je mee. Goed dat je al zo snel hulp hebt gevraagd. Ik ga dat, twee maanden na het overlijden van mijn moeder, ook doen. Ik herken je verloren en eenzame gevoel. Hou vol!

Hoi ten eerste gecondoleerd met dit verlies ik heb het zelfde meegemaakt goed dat je hulp hebt gezocht. Vorig jaar mei is mijn Moeder overleden aan de complicaties van een operatie en COPD dit gaat niet goed samen,ze is overleden door middel van palliatieve sedatie,ik zie nog de film in mijn hoofd dat ik aan dat ziekenhuisbed zit en ze steeds maar verder achteruitgaat en dat je dan met je familie en de doktoren een beslissing moet nemen. Dan komt avond het telefoontje van de arts dat ze vredig is heengegaan,dan zakt de grond onder je weg je moet alles gaan regelen de eerste week word je geleefd de adreline is hoog,maar als alles geregeld is en de begrafenis voorbij is dan komt de man met de hamer ik trok het niet meer ik at niet verzorgde me niet meer ,en begon last van paniek aanvallen te krijgen ,ook liep ik rond met zelfmoord pogingen, toen heb ik hulp gezocht via de huisarts die heeft me medicijnen voorgeschreven om weer rustig te worden en een phycholoog ingeschakeld dat heeft zijn vruchten afgeworpen paar keer wezen praten ,bleek dat ik mijn verhaal kwijt moest. Ook kreeg ik de tip van iemand dat ik dit leed van me af moest schrijven,dat heeft geholpen. Dus grijp de professionele hulp aan,nogmaals sterkte met dit verlies. Groetje van uiver {PS; lees ook mijn vorige verhalen}

Hi Moonlight, Mijn naam is Jelmer. Als allereerste gecondoleerd met je verlies. Toen ik je verhaal las zag ik overeenkomsten met mijn eigen verhaal. Eind november is mijn moeder ook plotseling overleden (57 jaar), heb ik als laatste voor haar 112 kunnen bellen en heb ik haar moeten reanimeren. Als de hel bestaat, dan was dit het... Na de begrafenis kwam ik tot rust en kwam alles kei- en keihard binnen. Ik heb me op dat moment nog nooit zo slecht, verdrietig en troosteloos gevoelt... ik was helemaal kapot, zowel lichamelijk, als emotioneel als in mijn hoofd. Niks kwam nog binnen en ik heb de eerste dagen en weken veel geslapen en gehuild... troost kon ik moeilijk vinden, maar ik wist ergens wel dat dit niet zo kon blijven doorgaan... op dat moment zei een belangrijk persoon in mijn omgeving tegen me dat als ik bleef vechten tegen mezelf, en het mezelf moeilijk bleef maken, ik mezelf nog meer verwaarloosde. Vanaf dat moment liet ik het verdriet toe en dat was al heel wat voor me... ik ken je verder niet maar ik voel wel wat je hebt moeten meemaken. Het is iets wat je je ergste vijand niet wenst, het feit je moeder te verliezen op z'n manier... ik heb het er ook nog steeds moeilijk mee, maar ik ben wel blij dat ik mijn verdriet toeliet...al vind ik het nog steeds erg moeilijk soms... enfin dit wilde ik even met je delen, toen ik je bericht las. Hoop dat het wat met je gaat...