Van slecht nieuws, naar slechter en slechts

Ik wil mijn verhaal met jullie delen, omdat jullie als geen ander kunnen begrijpen hoe het is... Mijn vader is nog voor zijn pensioen overleden in juni 2020. Dit is nu maanden geleden, maar het voelt nog steeds onwerkelijk dat hij er niet meer is. De dood is zo verd*mde definitief. Dood gaan is zwaar, maar dood zijn makkelijk. Voor hem houdt de strijd na 10 jaar met veel ups and downs op. Wij moeten verder. Het leven voelt soms zo bruut. Het gaat " gewoon" maar door, staat niet stil. Hij had een vorm van beenmergkanker en heeft zoveel moeten doorstaan dat we ons echt begonnen af te vragen of de behandelingen de kwaliteit van leven nog wel waard waren. Hij had nog zoveel levenlust dat hij toch iedere keer weer soort bovenop krabbelde. Vorig jaar lag hij nog op de IC met een dubbele longontsteking. Gelukkig hebben we toen uiteindelijk geen afscheid hoeven nemen. Maarja echt van kunnen genieten daarna, mwah. De ene tegenslag na de ander kwam weer en maar strijden voor extra tijd met ons. Hij zat in het zoveelste behandelingstraject die ervoor moest gaan zorgen dat hij daarna weer kon gaan opbouwen en we allemaal weer even konden gaan genieten. Hij moest nog een aantal weken doorzetten en dan zouden we de uitslagen krijgen. We gingen er allemaal vol voor en keken ernaar uit om volgend jaar weer een tripje te gaan maken. We geloofden er allemaal in. Toen ineens sloeg alles om. Er ging iets niet goed in het lichaam. Hij ging naar het ziekenhuis. De behandeling sloeg niet aan. Dag later nog erger nieuws " we kunnen niets meer voor hem betekenen. Eerder weken dan maanden." Hij nam afscheid van iedereen op zijn inmiddels vertrouwde afdeling en kwam voor voorgoed naar huis. In dezelfde week was hij overleden... Zijn lichaam was op, meer dan op , op door die stomme ziekte. Zijn levenlust was nog als die van een jonge god! We missen hem zo. Het is een gemis die we voor altijd met ons mee moeten dragen. Zo lang ook nog... Zo voel ik het op een mindere dag of op een minder moment.