Confronterend

Beste Jantine,

Jeetje, ik kan me wel indenken dat juist zo'n moment ineens hard aankomt. Eerst totale euforie en vervolgens weer met beide benen keihard op de grond... Je verhaal doet me denken aan Aline (al komt het ook niet helemaal overeen). We hebben haar een tijdje geleden geïnterviewd. Na het overlijden van haar moeder is zij juist gaan hardlopen: https://www.wietroostmij.nl/blog/waarom-aline-ging-hardlopen

Juist het gemis van haar moeder is haar drive. Maakt het allemaal niet minder pijnlijk, maar het geeft haar wel richting. 

het kan misschien fijn zijn je te bedenken dat je moeder 'van boven' meekijkt. Ik ben daar iets te nuchter voor, denk ik. Maar voor heel veel mensen werkt dat wel, al is het alleen maar symbolisch. Ik denk helaas dat die leegte nu eenmaal bij dit soort evenementen en andere levensgebeurtenissen gaat horen: soms een pijnscheut, soms ondragelijk. Maar het is ook een moment. En momenten verdwijnen weer, of verplaatsen in ieder geval iets meer naar de achtergrond. 

Heel veel sterkte,

Mark
Wie Troost Mij