Moeilijk

Hallo Flappietje3,

Ik begrijp ongeveer alles wat je schrijft, voel met je mee en ik weet dat er niet veel mensen zijn die dit ook kunnen zeggen. Gelukkig maar. Zelf ben ik 57 en heb 23 weken geleden mijn geliefde echtgenote na 34 jaar ook verloren door zelfdoding en worstel me (wij hebben geen kinderen) sindsdien door elke dag heen. Lees veel hierover, heb een goede therapeut waar ik elke week terecht kan, familie en vrienden, maar uiteindelijk sta ik er toch alleen voor, moet ik er zelf doorheen/mee leren leven. Het gemis blijft. Niets kunnen delen. Werken (zin/invulling geven), ik werk in het onderwijs, helpt mij zeker met doorgaan. Moet nog leren mijn "vrije" tijd nieuw/anders in te vullen (niet echt eenvoudig). Ik kan mij voorstellen dat je doorgaat voor jullie kinderen, jouw zingeving/invulling. Echter is het ook heel belangrijk om door te gaan voor jezelf! En behalve hetgene/vertrouwde wat je meeneemt van vroeger je nieuwe leven hiermee samenvoegt. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het. Ik weet niet of je iets hebt aan mijn persoonlijke ervaringen, al is het maar de gedachte dat er nog iemand is die met je mee voelt, je begrijpt, maar ik denk ook dat het heel belangrijk is om je te uiten. Dat doe je goed, hier je gedachten opschrijven. Dit is een o.k. omgeving om te delen! Wens je veel sterkte, groet, Jo.

Je bericht is nu 1 jaar geleden.  Ik hoop dat je een beetje tot jezelf bent gekomen. Dit verlies is te zwaar als het zo vers is en ik hoop dat het na een jaar een beetje draaglijk wordt.

Mijn lieve man vond ik 3 weken geleden levenloos, ook hij had er zelf voor gekozen bij ons weg te gaan. De steen op mijn borst ligt er sindsdien. Ook ik probeer het verdriet van onze dochter van 16 te verlichten, met weinig resultaat. Het leven is zwaar na dit drama. Ik hoop dat het slijt, maar kan me dat nu nauwelijks voorstellen.

Liefs Mariel

Hallo Marielle,

sorry voor de late reactie, wat verschrikkelijk voor jou en je dochter. Het moment van vinden heb ik als bijzonder traumatisch ervaren. Om dit beeld enigzins te verzachten heb ik, op advies van mijn zwager, ervoor gekozen om samen met de mensen van de Dela, mijn vrouw zelf te verzorgen en in de kist te leggen. Hij had gelijk, het laatste beeld van mijn vrouw is hierdoor aanmerkelijk verzacht. En zo komen er in deze voor ons moeilijke periode regelmatig dingen voorbij die ons, al is het niet in eerste instantie waarneembaar, toch verder helpen. Het is voor mij nu bijna anderhalf jaar geleden maar, zoals jij zelf al opmerkte, slijten doet het niet echt. Je gaat "gewoon" door. Het krijgt de plaats in je leven die jij er zelf aan geeft. Mede dankzij goede gesprekken met mijn therapeut, familie en vrienden ga ik door, dag voor dag. Het blijft een zoektocht naar wie je nou bent zonder je partner. Iedere dag kiezen voor jezelf (want ik ben er nog!) is ook niet zo makkelijk als dat het klinkt. Plus je sociale context uitbouwen, ook niet echt evident, maar dit alles is zeker niet onmogelijk. We maken uiteindelijk zelf iedere dag opnieuw de keuze om er iets van te maken. Voor jullie is het nog heel vers en ongelooflijk moeilijk om hier mee om te gaan en er zijn heel weinig mensen die zich hier een voorstelling van kunnen/willen maken. Begrijpelijk. Wat ik je graag zou willen meegeven is onderstaande link, een TEDex documantaire van 18 minuten op Youtube door Amy Biancolli, welke mij zeer geholpen heeft, alsmede haar boek "Figuring sh!t out". Ik denk zeker dat hier voor zowel jou als ook je dochter waardevolle informatie uit te halen is. We zijn niet alleen! En het allerbelangrijkste is PRATEN, of dat nu onderling, met therapeuten, vrienden, familie of zelfs hier je verhaal posten is; het is het allerbelangrijkste! Ik wens jullie heel veel sterkte. Als ik je nog ergens mee kan helpen, ik hoor het graag.

Met warme groet, Jo.

https://www.youtube.com/watch?v=R3FKQNSYoxw