Jorn Bjorn Bjork, ongekend bijzonder

Zo opeens uit het leven gerukt
Ik zie marcel nog zo staan, schreeuwend,  paniek in zijn ogen,  jorn slap en wit in zijn armen omhoog trillend. 

Die lus, verdomme,  ik kreeg hem er niet snel genoeg af. Ik gilde: het lukt mij niet.
Toen hij los was legde we hem op de grond. Nooit zal ik dat beeld vergeten: zijn ene been recht, de andere gebogen eronder. 

Wit gezicht, zwarte pukkeltjes,  paarse lippen.  Geen adem,  geen hartslag....... Mijn leven was kapot en zou nooit meer heel worden.

Vier kostbare dagen in het ziekenhuis.  Had ik je maar nog meer geknuffeld, nog meer gekust, ik wilde je houden, je mocht niet weg. 

Maar ik moest beslissen over jou leven. De beslissing om je te laten gaan. Stoppen met beademing. 

Waarom ? Waarom moest dit gebeuren? Ik wil je terug, ik wil je voelen en horen. Ik wil mijn gezin compleet. 

Ik zie je foto's,  bekijk je filmpjes, hoe kan dit toch gebeurd zijn? Hoe moet ik verder met dat grote gat in mijn ziel?

Ik probeer alles voor je te doen, om onbewust je terug te krijgen, je stem te horen, je te laten leven....

Oh Jorn als je een wist hoe erg ik je mis, het Is ondragelijk, soms gewoon niet te doen. 

Ik ga door voor mensen die van mij houden, maar het liefst zou ik mijzelf gewoon uit willen gummen zodat ik nooit heb bestaan.

Liefie, wat heb je toch gedaan?