Wat is de route voor als je iemand "kwijt bent"?
Lieve Lotgenoten,
Wat ik lees in jullie berichten, ervaar ik als één en al herkenning.
Op veel momenten merk ik bij het lezen: ja zo ervaar ik dat ook, zo werkt dat voor mij dus ook........
Het is nu bijna elf maanden geleden, dat mijn vrouw (binnen een paar dagen) is overleden, na een zeer kort "ziekbed".
Deze maand zouden wij 50 jaar getrouwd zijn, we hadden al besproken hoe en waar we dit zouden "vieren" met kinderen (schoon-) en kleinkinderen............
Nou niet dus..................
Hoef jullie niet te vertellen, dat dat er flink in hakt...........
Er wordt al veel overgeschreven en gelezen.
Het vergaat mij niet anders als jullie, ik denk wat af.......... pieker wat af............. helaas kennen jullie het maar al te goed.
Ik wil jullie te vertellen, hoe ik daar mee probeer om te gaan.
Ik realiseer me, dat iedereen "zijn route" op zijn eigen manier doet en moet doen, maar toch...............
Als we op weg gaan, kunnen we heel makkelijk "de navigatie" instellen, kijken op de kaart of desnoods vragen we iemand de weg en we komen op de plek van bestemming.
Helaas voor ons geen bruikbare oplossing:
- die navigatie bestaat niet..............
- die route kaart bestaat niet..........
- en boven al, wat is eigenlijk nu onze bestemming?
Heb veel geleerd over mijzelf en ook over andere in de ruimste zin van het woord.
Alle "goed bedoelde"adviezen, zoals accepteren, aanvaarden, een plek geven, enz. enz. kan ik helemaal niks mee en wil ook helemaal niks mee!!!!
Heb hele discussies gehad met mensen die mij die adviezen gaven en vroeg ze dan onmiddellijk: wat is voor jou accepteren en aanvaarden en wordt het verlies dan minder voor mij, is de pijn minder?
De meeste kwamen niet verder als: nou ja je weet wel........ en meer van die teksten, al met al niemand kon mij dat goed duidelijk maken.
Heel vaak hoor je "ervaringsdeskundige" niet reageren op deze manier, maar kijken daar heel anders tegen aan (goed verstaander..........)
Voor mij zelf staat vast, dat ik helemaal niks wil accepteren of wat dan ook, maar ik ben aan het proberen om het verlies in te passen in mijn leven!!
Vind ik een veel betere benaming er voor.
Luister veel naar muziek, de soort kan per minuut verschillen........
Lees veel boeken, het genre kan per keer verschillen.
Op een bepaald moment heb ik bedacht, dat ik verder wil, kan en ga........ er is nog genoeg enz. enz................
Vanaf dat moment, heb ik mijn focus meer gelegd op "het leven" en niet op "de dood".
Te denken aan de dingen die we samen gehad hebben in al die jaren en toch ook proberen te zien, de dingen die ik nog heb en die er nog wel zijn, enz.
Omdat wij elkaar zo'n goeie 55 jaar kende, denk je te kunnen zeggen, wat "je wederhelft" er van gevonden zou hebben van allerlei zaken........
Waar of niet waar, maar ik probeer toch wil veel dingen in die geest te overdenken, met daarbij ook de opmerking, dat ik toch ook wel aan mijzelf moet denken, hoe ik verder wil en kan.
Als het weer het toelaat, probeer ik ieder dag lekker te fietsen (geen racefiets hoor) in de natuur.
Gewoon de boodschappen te doen, beetje "fatsoenlijk" te eten, een was draaien en maar van dat soort dingen.
Afgelopen maand heb ik een 8-weekse basis training Mindfulness afgesloten.
Het was een groep van 6 personen met ieder zijn "eigen rugzakje" en niet specifiek gericht op rouwen (wilde ik ook niet).
Zou haast zeggen, een groepje met allemaal "gewone mensen"........
Mijn opzet was/is, om over "een gereedschapskist" te kunnen beschikken met "tips en trucks" om weer een beetje thuis te raken in mijn eigen leven.
Het heeft voor mij geen dingen veranderd, maar ik zie inmiddels wel kans, om wat rust te brengen in mijn hoofd en wat meer te kijken en te leven "in het nu".
Het is er allemaal niet makkelijker op geworden, maar ik merk wel dat ik "het"soms"wat beter kan hanteren".
Al met al merk ik, dat met het overlijden van mij vrouw, ik haar kwijt ben............... maar toch ook weer niet, ik hou ze net ze "levend" als ik zelf wil..............
Ik wens jullie allemaal veel kracht/licht/positieve energie en "brandstof" op jullie "eigen reis".
Liefs Vandak
- Login of registreer om te kunnen reageren
Er zijn 6 reacties op dit bericht
Hallo beste Vandak,
Ik heb je schrijven gelezen,maar vooral de koptekst
Er is alleen een persoonlijke route
Een persoonlijke pijn,verdriet,en de ervaring hierin.
NIETS IS TE VERGELIJKEN MET HET VERLIES VAN JE GELIEFDE OF IEMAND WAT JE DIERBAAR IS
ALLES IS HEEL PERSOONLIJK.
allemaal die tips,en boeken
Jouw verdriet en pijn voelt NIEMAND ANDERS
de liefde voor jouw liefde is Heel intiem(voor jezelf)
De pijn in de rouw omwille van t verlies van je geliefde is OOK Heel intiem.
begrijp me goed aub.
Het is ALLEMAAL ZOOOOOOOOO PERSOONLIJK
En dat is waarom we ons zo Alleen voelen in onze pijn
Want echt,er is geen enkele handleiding geschreven hoe Wij met Onze Eigen Persoonlijk Verlies moeten omgaan.
Die Bestaat Alleen in JouwZelf
En wat ik altijd blijf zeggen is,dat Rouw onderdeel en ONLOSMAKELIJK is van Liefde
ROUW REIST MET JOU MEE
Een herinnering aan hen die Jij hebt Liefgehad en nog steeds
Ja ik weet dat t pijn doet,je hart verscheurd,je er soms niet meer wilt zijn,doelloos,nutteloos,wanhopend en verlatend in t leven staat
Maar o,Zij heeft van mij Onvoorwaardelijk gehouden,en ik ga Door het Vuur voor Haar,mijn Marina
Ik weet beste Vankan,we zijn zoooooooo Onmachtig,we kunnen niets doen,Jawel,toch iets
Hun in Alle waardigheid meedragen,en dat steek ik nergens onder stoelen of banken
Zij zijn het Waard,meer zelfs dan dat ik kan uitspreken
Weet je,het was,en is,en BLIJFT jouw Lief
Koester dat,zodat Zij Voortleeft zolang jij haar dat leven geeft
NIETS KAN OP TEGEN DE LIEFDE
ZIJ IS HET MEEST PURE ZALFDE,
MAAR HET MISSEN DAARVAN HET MEEST PIJNLIJKE
Natuurlijk is het goed dat je weer het dagelijkse leven ZIET en enigzins Voelt
Want uiteindelijk moet je toch verder
Dat moet ook.of je moet je hoofd in het zand steken.
Het is gewoon gezegd VERDOMD MOEILIJK,je Mist je Liefde waarmee je oud wilde worden,en nuoet je alleen verder
Dat kan NIEMAND voor je invullen.
Wat ik wel voor mezelf ,ik dus,weet is ,dat de pijn voor mijn overleden Marina mij Alles Waard is
Ieder ervaart ROUW op Zijn Manier
Natuurlijk is jouw leven overgebleven
Beste Vankan,en jijmoet daar het beste van maken.
Alleen jij bent verantwoordelijk voor Jouw leven
Accepteren,tja
Ik accepteer Marina haar dood nooit
Dat zou een vrijbrief betekenen.
Erin OOIT Moeten Berusten,ja
Onze Bestemming?
Dat weten wij niet en ook niet al die schrijvers
Liefde voor Elkaar en Elkaar Waarderen en Respecteren
Harmonie scheppen en Behouden
Dat is Mijn Drijfveer
hopende dat dit voldoende Aards streven is
Beste Vankan,
Er is geen kompas,handboek,of enig richtlijn,omdat Alles aan de PERSOONLIJKE ZIEL EN BELEVING ONDERHEVIG IS.
VOEL EN BLIJF BIJ JEZELF
warme groet
Martien Mols
Beste Vandak,
Wat heb je dat treffend opgeschreven. Dapper ook.
Uit alles blijkt dat door wilt, het leven weer oppakt. Fietsen, boodschappen, koken, wassen. Ik vind dat knap.
Mindfulness, het zou helpen maar voor mij werkt het helaas (nog) niet.
Het verdriet en verlies neem je mee, verweven met en onderdeel van, de tijd die je nog rest.
Ook wij zouden dit jaar op 11 september, Niek's sterfdag, 50 jaar getrouwd zijn. Een extra verdrietige dag dus.
Ik wens je heel veel troost, kracht en moed speciaal op 'jullie' dag.
Lieve groet,
Ank
Vandak,
Wat heb je "mooi" beschreven hoe je verder wil en gaat. Bij mij zijn ook de gewoonlijke dagelijkse dingen, werken, huishouden doen, boodschappen een soort basis, dat is wat "moet" gebeuren. Vroeger las ik graag, maar een "gewoon" boek, lukt me nog niet. Wel heb ik inmiddels een aantal "rouwboeken" gelezen waarbij vooral die van Manu Keirse mij aanspreken.
Liefs,
Hilde
Hallo, vandak wat de route is na het verlies kan ik je niet zeggen helaas, als ik spreek voor mijzelf, ik ben mijn vrouw eind september 2016 verloren, en de route behoorlijk kwijt geweest ook financieel behoorlijk in moeten leveren, ik was volkomen de weg kwijt in deze wereld, had nergens meer zin in, voor mij hoefde het allemaal niet meer, ik was al bij een plaatselijk biljartclubje gegaan waar ik s,middags terecht kon om te biljarten maar vooral om andere mensen te ontmoeten, nou moet ik erbij zeggen dat ik daarbij zeer goed opgevangen ben, maar voor mij het allerbelangrijkste ik ben afgelopen zomer een vrouw tegengekomen een bekende uit mijn jeugdjaren, kortom ik heb weer een leuke vriendin, het leven is weer gemakkelijker geworden en leuker ook, al zal mijn vrouw voor altijd een speciale plek in mijn hart hebben, maar het leven gaat wel door, ik heb na lange tijd de juiste route weer gevonden,ik hoop dat voor jou Vandak jij ook de goede route zult vinden ,dat geldt voor iedereen hier op het forum, heel veel sterkte, groet, Mario
Beste Martien, AnkNiek, Hilde, Zeebraatje53 en de schrijvers(-sters) van persoonlijke berichten,
Bedankt voor jullie reacties op mijn bericht.
Heb het als een eerder gezegd, maar het is fijn om te weten, dat je "gezien"wordt.
Fijn weekend en veel licht, kracht en positieve energie.
Vandak
Lieve Vandak,
Zoals jij het beschrijft maak ik het ook mee. Mijn man overleed op 22-3-2018, hij was 71 en al 20 jaar ziek. Mensen om me heen kunnen dan nu reageren alsof er een vaste tijd voor is, waarin je mag rouwen. En dan moet het maar over zijn en dan gaat het leven weer door. Nou nee dus! .
Zoals je zegt: het gemis, zijn leven, zijn denken, dat ben ik aan het verweven in mijn leven, denken en doen. "Het ern plekje geven" hoezo? waar dan? hoe dan?
18 jaar samen veeg je niet zomaar onder het tapijt!
Ik krabbel langzaam weer op. Ga volgende maand ook met mindfullness beginnen. Ik ben 60 en wil weer leven!
Liefs Jolande
- Login of registreer om te kunnen reageren
