Vandaag eerste kerstdag, mijn kinderen en kleinkinderen zijn net weer naar huis en ineens had ik behoefte om op dit forum te kijken.
3 jaar geleden is mijn man na een onverwacht kort ziek bed van 7 weken op eerste kerstdag overleden, 62 jaar veel te jong en nog zoveel plannen om te gaan doen, net een nieuwe caravan gekocht waar we zo trots op waren en dan kom je in een rollercoaster van hoop en verdriet.
Mijn beide ouders zijn in de week tussen kerst en oud en nieuw overleden, min moeder was ook nog niet zo oud en mijn vader was 99 jaar dus dan accepteer je het volgens mij ook beter ,maar kerst zou daarna nooit weer hetzelfde zijn.
Toen mijn man in nov te horen kreeg dat hij niet lang meer te leven had was zijn eerste reactie nog ,ik haal het wel tot in het nieuwe jaar, ik kan het jullie niet aandoen dat ik met de kerst ga, helaas toch.
Vandaag dus een dag waarop de hele film weer voorbij komt met veel tranen van het gemis.
Veel zeggen dat ik het zo goed doe en dat ze er bewondering voor hebben maar de buitenkant gaat door maar de binnenkant huilt.
Het slijt zegt men, regelmatig gaat het ook goed maar ineens dan overvalt het verdriet je weer, je mist je maatje, de arm om je heen, iemand bij wie je je verhaal kwijt kan, het alleen thuis komen etc.
Gelukkig heb ik nog een fijne vrienden kring om me heen die me steunen en mijn kinderen natuurlijk .
Maar wat is dit moeilijk en ik wil soms helemaal niet gaan huilen maar tranen hou je niet tegen.
Voor al diegene die ook het gemis deze dagen zo voelen, heel veel sterkte gewenst met een dikke knuffel
El