De prijs die je betaald

Deze week een zogenaamd *nabestaanden* gesprek gehad met de oncoloog van het ziekenhuis waar mijn lief gestorven is. Op eenbepaald moment hoor ik mezelf zeggen * Rouw, dat is de prijs die je betaald voor liefde* waarop de arts vroeg, en, was 't het waard, en mijn volmondig JA heeft mij de hele week niet los gelaten.

Misschien begrijpen jullie dat wel.

Ja, de prijs is hoog, maar had ik alle mooie, dierbare, gekke en ook moeilijke momenten, dagen, weken en jaren willen missen, NEE zeker niet.  En op een bepaalde manier heeft het mij deze week getroost, maar gelijkertijd schreeuwde ik van binnen, maar dat is juist wat ik zo mis, en het doet zoveel pijn.

Kennelijk blijft rouwen zo in golven gaan, maar dat vind ik best wel lastig, de ene dag denk je, ach het gaat best vandaag, en de volgende dag stort alles opnieuw weer in.

Dit gedicht schreef ik ooit voor mijn Jan en dat is zeker ook een herinnering die ik nooit zal loslaten.

Denkend aan jou

Wanneer ik aan je denk
zie ik stralend zon
jouw ogen schijnen
voel ik tederzacht
jouw lijnenspel
ieder beeld
herinnering 
herhalen
maar één blik
blijft en
gaat aan tijd 
voorbij
mooi, intiem 
en teder
gewoon

een knipoog

© Andrea van Son-Maij