De draad niet op kunnen pakken.

Januari 2019 is mijn man overleden, na intensieve mantelzorger is hij door en zijn ziekte, fronto temporale dementie. Alles is bespoedig na het oplopen 2 x van een ziekenhuisbacterie. Hij is 70 jaar geworden, was zijn leven lang een sporter, toch overkomt dit je. Na heel veel geregel bijna een jaar lang werd ik me steeds bewuster van het verlies en wat dat voor mijzelf betekende. Het gemis is groot, zodanig dat ik het niet in woorden kan vangen. Ik bleef achter met lege handen, zoveel zorg tijdens zijn leven het laatste jaar, ik kreeg geen rust en geen tijd te denken, ik moest er voor hem, Henk, zijn, zijn spraak verdween en ik werd ook zijn stem, ik kon hem goed aanvoelen. Ik heb zelf al 20 jaar depressieve klachten waarvoor behandeling, het gemis begon ik ongeveer 3 maand terug intensief te ervaren. IK heb veel gedichten geschreven die ik in een map heb, een echte uitlaatklep buiten de ggz is er niet, vrienden zijn weg gebleven en ik heb alleen contact met mijn broer, de oudste maar me uiten hoe het echt met me gaat kan hij niets mee, hij woont ook wat verder weg en het is telefonisch contact. De draad van een nieuw leven oppakken zonder Henk lijkt bijna onmogelijk, het gemis is te groot, ik weet niet waar ik moet beginnen, wil niet in een slachtofferrol zitten, durf me niet goed te uiten maar inmiddels zit ik wel alleen en in een rouwproces. Ik ben geen type buurthuis en ook door Corona is alles stil komen te liggen wat het nog lastiger maakt. Ik had mezelf een beetje op de rails tot de lock-down kwam, zo raakte ik mezelf en een nieuw contact kwijt. IK wandel, kan geen uren maar een 1/2 uurtje of wat langer in de buurt of natuur. heb gitaarles online, hobbyfotografie ligt stil, ik kan het niet echt meer opbrengen. IK heb hier 'dit' maar neer geschreven, misschien helpt het me, als ik niet probeer gebeurd er ook niets. Loes 23