Moeder verloren en ik voel me daardoor eenzaam

Hoi meisje.

Dat is wel erg zwaar je moeder verliezen als je 13 bent

En je hebt het rouwen gewoon verdrukt.

Nu ben je 17 en ik begreep dat jij alleen met mannen woont en jij niet je verdriet en je verhaal bij hun kwijt kunt.

Heb jij geen vriendin of een fam. lid waar je alles aan had kunnen vertellen?

Ik denk dat jij onbewust een hoge muur om jou heen opgetreokken hebt?

En als iemand iets vroeg  v ertelde jij dat het wel ging en was misschien ook afwijijzend en dan voelen de mensen zich indringers om er nog eens naar te vragen.

Jij kunt het er ook met jou mentor huisarts of een aardige vrouw over hebben.

Jij loopt zo helemaal vast dus jij gaat je wsoede droefheid laten botvieren zodat je over een tijd weer verder kan zoals een jonge griet dat moet doen.

Dit advies geef ik bijna aan iedereen die nog moet rouwen.

\Pak een foto van je moeder  Zet daar een kaarsje bij wel een wat je veilig aan kunt fikken een theelichtje in zo,n glaasje kiept niet om . Misschien heb je nog wat spullen van je moeder waaronder ook een ding van zacht materiaal En nu ga jij een begin maken om weer gelukkiger te worden wat jou moeder wel heel fijn zou vinden.

Je gaat naar het plekje wat aLLEEN VAN JULLIE TWEETJES IS STEEKT EEN KAARSJE AAN  BIJ HAAR FOTO PAk een persoonlijk iets van haar in je handen en begin alles eruit te gooie hard op je woede onmacht het gemis het niet begrepen worden en alles wat in jou opkomt. Je mag zelfs vloeken  Doe het wel als je alleen bent.

 Dit advies heb ik al menigmaal gegeven aan mensen die in een rouwproces zitten of in een onbegrepen siyuatie In het begin vonden ze het raar maar na een paar keer gingen ze zelfs vertellen wat ze die dag gedaan hadden Je mag ook best aan je moeder vragen waarom ze jou alleen liet?

Jij weet waarom maar bespreek alles met haar je zult na een tijdje veel emoties aan haar beeltenis vertellen en je niet meer zo eenzaam voelen probeer wel met de huisarts of mentor  in gesprek te gaan Want jou moeder wil dat jij alles doet om van jou verdriet af te komen En na verloop van tijd hoop ik dat jullie plekje een heel belangrijke plaats in gaat nemen  Lieferd het aller beste ik hoop dat jij er iets mee kunt  mail mij ten alle tijden als het niet goed gaat
Sterkte meisje Dorry

Hoi Eline,

Toen ik de pagina bekeek greep jou titel mij meteen aan, want wat voel ik mij eenzaam sinds ik mijn moeder verloren ben. De dagen duren lang en zijn koud en eenzaam, ondanks de mensen om me heen. Hoe gaat het nu met je? Ik heb destijds rouwverwerking gehad maar dat heeft me niet echt geholpen, je moet het uiteindelijk zelf doen, en dat vind ik een hele zware opgave. Momenteel zit ik weer in therapie, niet wetende of die me wel de goede richting in kan sturen.

Lieve groeten, Denise

Hoi.

Ik ben mijn moeder ook verloren, op 16 november 2017. Ik was toen 18 en ben nu 19 sinds 31 maart.

Als ik je bericht lees voel ik me niet alleen meer.. Ik heb nu ook sinds november al mijn gevoelens onderdrukt voor school en werk maar dat lukt me niet meer.

Ik woon nu ook alleen met mijn vader en verder komt mijn vriendje elke dag dus ik ben ook altijd eigenlijk wel rond mannen.

Ze snappen idd wel onze problemen wat minder en vooral op zo een leeftijd als jij toen had!

Ik zou je graag goed advies willen geven over het omgaan met het verlies maar ik weet het zelf ook niet.

Het is moeilijk vooral omdat veel mensen het niet kunnen begrijpen op onze leeftijd.

Toch wens ik je veel succes! Geleidelijk zal het beter gaan, soms wat minder maar dat is oké 

Oei, ik zou 't ook ni weten.. ontzettend lang geleden.. ik hoop dat je ondertussen verder bent gekomen.. ik heb zelf een moeder met autisme- ik ben namelijk mijn vader verloren-. Ik snap 't gevoel van ni begrepen worden aardig. Ook op school, iedereen is/lijkt altijd zo vrolijk.. in ieder geval: lijkt mij lastig ! Ik laat mijn emoties ook ooit is los bij mijn moeder in de buurt.. of dat goed gaat.. ze heeft het beste met mij voor.. ik weet alleen hoe moeilijk ze 't vindt om met al die emoties om te gaan. Ik heb ooi iemand gevonden die me iets beter begreep. Ik hoop dst jij ook zo iemand vindt/ gevonden hebt. Ik hoop dat dit bericht ni te laat is. 

Ik denk dat ik dat onderdrukken ook herken.. is er iets waardoor 't ophoudt? Wat was 't teken dat jij 't ni meer onderdrukte? Je voelt 't weer? Ik heb geen idee.. is laat dit antwoord.. ik sta open voor suggesties .