zo vers nog allemaal

Oktober 2018 kwam mijn zoon om door een val van de trap in zijn eigen huis. In de bloei van zijn leven, succesvol, nieuwe liefde, prachtig mens. Voor een moeder onbeschrijflijk onbegrijpelijk. In de rauwe rouw nog, hoorden we dat mijn ziek was. Ziekenhuistraject volgde incl. intensieve doktersgesprekken, chemo's, bloedtransfusies, afname van krachten, vrees en ook hoop. De hoop verdween door de mededeling dat de ziekte genadeloos geëxplodeerd was en dat mijn man nog een paar dagen te leven had. Gedurende die intensieve tijd heeft hij mij nog kunnen helpen met mijn rouw om mijn zoon,  hij was toch nog een steun, maar ik wilde hem ook zoveel mogelijk ontzien. De stervensweek thuis was heel druk, veel mensen over de vloer, hij heeft alles zelf geregeld en bewust afscheid genomen en we waren ook veel samen om ons leven te bespreken. Na de uitvaart begon mijn "andere leven" inclusief Corona. Zo onwerkelijk. Dat is voor iedereen natuurlijk maar zo in je eentje thuis...... Veel goede vrienden en een lieve dochter, maar weinig plaats voor gedeelde rouw.  Als het besef ineens keihard doordringt dat ik deze twee lieve mensen niet meer in mijn leven heb en het gemis is bijna ondraaglijk is het delen heel moeilijk. Mijn wanhopige huilbuien houd ik vaak voor mijzelf en zoek mijn eigen weg daarin. Misschien vind ik hier op dit forum wat (h)erkenning voor mijn gevoelens en kan ik troost daaruit putten. In iieder geval alvast bedankt voor het lezen van dit verhaal.